her yan topta korkusu/endişesi/telaşı gözlerinden o kadar net okunuyor ki... shuster'e güveniyorum ama hala hakan'da ısrar edip hakan yüzünden maç kaybetmemizi içime sindiremiyorum.
halı saha maçları yapanlar bilir. takım olarak tek paslar, bloklar arası uyum, trivelalar, arapasları yapıp zar zor bir gol attıktan sonra hemen dönen topta kalecinin mal bir hatası yüzünden gol yeme hissi vardır ya... işte bu adamın her yediği hatalı golden sonra sanki sahada ben koşmuşum, ben yorulmuşum da bunun yüzünden gol yedik hissiyatına kapılıyorum.
ilk fırsatımda inönü'ye sırf buna değil ıslıklamak küfür etmek için gideceğim. madem hoca zorluyor oyna diye, oynama o zaman? hazır değilim de? psikolojim müsade etmiyor, yan top olmasın diye dua ediyorum de? özür dilerim ama ben ki her hatalı yediğin golden sonra "ne olursa olsun beşiktaş'ın çocuğudur, zaman vermek lazım" diye seni savunan ben yaşar usta diyorum ki;
