ne kadar uzun bir suredir askimizi yasadigimizi bilmiyorduk artik. yillar olmustu. ilk zaman ki cocuklulugumuzdan, acemiligimizden eser kalmamisti, iki olgun sevgiliydik ve her seye karsi yikilmadan ayakta duruyorduk. hicbir seye ihtiyacimiz yoktu, her sey elimizin altinda, her sey uzanabilecegimiz kadar yakindi. her sey mukemmeldi, zaman, is, aile, gecim kaygisi yoktu ama zengin picleri de degildik elbette. bir gun otele gittik tatile. yemek yedik terasinda. odaya gectik. siyah askili elbisesinin bir askisi hafifce dusmus sekilde yatagin kenarina oturdu. bende yanina oturdum, basini omzuma koydu, o sekilde dakikalarca durdu, ve birden yuzunu bana donerek ve bir bacagini karnina dogru cekerek dudaklarimi optu. ellerimi bileklerinde gezdirdim ve baska hicbir sey yapmadim. sessizce soluk alisverislerimizi bile duymadan dakikalarca opustuk. yemekte azicik ictigim sarabin tadini aldigini biliyordum, parmaklarim yataga dayadigi elinin bileginde, diger elimde yataga cikarttigi ayaginin bileginde, boynumu uzatarak defalarca, dakikalarca optu beni, optum onu, opustuk, kac milyar bakterinin dudaklarimizdan gectigi umurumuzda da degildi acikcasi. birbirimize tekrar asik oluyorduk yani...
