bu psikoloji aylar öncesinde başlar er kişide. aylar öncesinde hesaplar yapmaya başlar, anne-baba, sevgili-eş vs. onların hasretine kendini alıştırmaya çalışır ama ne yazık ki gün geçtikçe bu hasret daha askere gitmeden artar da artar. hele ki sevgilinin hasreti! onu belki bir daha göremeyeceğini düşünürekten kendini heba eder durur. sevgiliye daha aylar öncesinde tembihler bak mektup yaz olur mu? der. ben yazacağım, sen yazmasanda diye de zoraki mektup ister orda mektup başkadır, ileride güzel bir anı olarak kalır diye de bir güzel süsler cümlesini. ve sanırım o son gün askeriyenin kapısından içeri girmeden öncesi bir dönüm noktasıdır, çünkü kapının içinden girdiği vakit annesini, babasını, kardeşlerini,sevdiğini herkesi o kapının dışında bırakır. belki her gün telefonla konuşsa bile yine de hasret çeker, özlemeyeceği insanları bile özlemeye başlar. şafak doğan güneş ne zaman olacak diye başlar gitmeden askere, ya da kapıdan içeri girdiği dakikadan itibaren... sanırım olayı çok duygusala bağladım ama gitmeme 40 gün kaldığı halde bunları düşünmeye başladım. yapacağım belki 12 ay paşalar gibi, belki de 6 ay su gibi ama yine de ne bileyim be sözlük hadi anne baba hasretine alıştık üniversite gurbetinde ama yar hasreti bir başka oluyor. hele ki zaten ayrı şehirlerde hasret çekiyorsan askere gideceğin vakit hepten hasretin artıyor ve başlıyorsun şimdiden özlemeye yüzüne, gözlerine bakmaya doyamadığın sevdiceğini...
