kimine göre denizi olmadigi icin bastan kaybeder ankara, kimi istanbul'a dönüsünü daha cok sever, kimi beton yigini, memur kenti der cikar isin icinden.
ama benim icin hayattir ankara...
evet ben de bir angara bebesiyim. ankara'da dogdum, ömrüm ankara'da gecti ve kendimi ait hissettigim, kendimi evimde hissettigim tek yer ankara.
onun icin de arka fonunda ankara olan bir dizi benim icin 10-0 önde baslar hep oyuna...
avucunun ici gibi bildigi yerleri tv'de görünce salak bir gülümseme gelir oturur insanin suratina; "ben bu sokaklari biliyorum, ben su binanin önünden her gün geciyorum, ben su alisveris merkezinden haftalik alisverisimi yapiyorum." gülümsemesidir o. aciklamasi budur, tuhaf bir histir yani.
behzat c.'yi iste ankara fonu icin izlemeye basladim ben.
ankara'nin tasina bak,
gözlerimin yasina bak.
bir de suratimdaki salak siritisa bak...
arka arkaya tüm bölümlerini devirmeye baslayinca anladim ki; sadece ankara icin izlemiyorum bu diziyi ben. en az ankara kadar önemli bir sebep de erdal besikcioglu...
kendisini kocaman alkislamak gerekiyor, "bir delinin hatira defteri"nden sonrasinda da yaptigimiz gibi, avuclarimiz patlayana kadar... gercekten hakediyor cünkü tüm övgüleri. artik icinde onun oldugu bir dizi de 10 olmasa da 4/5-0 önde baslar benim icin...
kendisinin saniye saniye delirdigine sahit olmustuk ankara'lilar olarak ama daha önce bu kadar kaba, bu kadar vurdumduymaz, bu kadar kiro bir karakterin böylesine dogallikla, böylesine en ince mimiklere, vurgulara kadar hissedilerek oynandigini görmemistim ben hic.
gerci kadronun neredeyse tamami cok basarili, hele hele tazmanya canavari kivamindaki harun'a söyleyecek laf bulamiyoruz.
tanim:
arka planda ankara, ön planda behzat ve harun ve hayalet, hatta akbaba...
cok ama cok dogal sahneler, hayat kadar gercek cekimler ve oyunculuk...
su anda acik ara, en kaliteli tv dizisidir. reyting(!) denen zimbirtiya kurban edilmesi düsünülemeyecek kadar hem de...
