az önce eve geldim.
mahallenin bakkalının önünden geçerken bir baba ve (sanırım) oğlu bakkaldan çıkıyorlardı.
çocuk 2 yaşlarında ya var ya yok.
bisiklete biniyor ancak bisikletin arkasındaki mekanizma ile kontrol babanın elinde.
biraz gittiler.
baba sordu
-ekmek rahatsız ediyorsa istersen alabilirim.
çocuk cevap verdi
-hayır iyi böyle...
2 yaşındaki bir çocuğa fikir danışmak, görüşünü almak ne hoş bir şey.
bir anda sanki büyük sevaplar işlemiş gibi gögsüm hazlandı.
babamla parka gittiğimizi dahi hatırlamıyorum.
siz henüz aklı; katlanmaya, zorlanmaya, paylaşmaya bile doğru düzgün ermeyen bir çocuğa fikir danışıyorsunuz.
ne büyük bir merhamettir bu ?
alllahım bana da çocuğuma fikir danışabileceğim bir davranış, fikrini alabileceğim bir aile nasip et.
amin.
