ilk geldiği günden beri babam hiç sevmedi bu adamı. beceriksiz dedi, güçsüz dedi, yeteneksiz dedi, sıfatsız dedi. ben "yok" dedim. düzelecek dedim. çalışacak, çok iyi olacak bu çocuk dedim. bir kere iyi niyetli, karısını döverek hastanelik eden adamın* bu takımda yeri olamaz, o gider böylece diye de sevindim.
bursa maçı geldi, 3 gol attı kerata, babamla birlikte sevindik, "haklıymışsın" dedi babam yan yan bakarak. "ne güzel çocukmuş bu yahu" diye de ekledi. gözlerim doldu valla.
şimdi gel şu yaptığı götlüğe bak. evet, kelimenin tam anlamıyla götlük lan bu!
bizim yöneticilerin dediğine göre kendisiyle konuşulmuş ancak buna rağmen bir sonuç alınamayarak kolombiya'ya kaçmış pezemenk.
sezon ortasında yapmış olduğu bu harekete mi kızmalı yoksa, yoksa benim gibi sabredip bekleyen adamların (en başta şenol hoca elbette) zamanına, emeğine mi yanmalı bilemedim.
yazık be...
not: karısını döven herifi hala istemeyiz bu takımda!
