97.
-
tuzla buz olur insan, dağılır. içimde, intihara meyilli bir ümit yaşar oğuzcan büyütüyorsam, işte bundandır.
'ben ayağımda çarık, elimde asa
senin için şu yollara düşmüşüm
senelerce sonra sana dönüşüm
bir mahşer gününe de rastlasa
beni unutma
hâlâ duruyorsa yeşil elbisen
onu bir gün benim için giy
saksıdaki pembe karanfilde çiy
ve bahçende yorgun bir kuş görürsen
beni unutma
büyük acılara tutuştuğum gün
çok uzaklarda da olsan yine gel
bu ölürcesine sevdiğine gel
ne olur tanrıya kavuştuğum gün
beni unutma'
bu ne muhteşem bir sevgidir, ayrılıktır, özlemdir, yalnızlıktır. böyle bir şiir sığdıramamışsa insan ömrüne, hiç yaşamamıştır.
çoğul acılar bırakır ömrümün kalanına... içimde kanser gibi ürer hüzün.
'sen de karanlığın sustuğu yerde
b
e
n
i
beni unutma.'
