Bu sosyalist güruh ekonominin bir "zero-sum game" olduğuna inanıyor. Yani toplam zenginlik belli bir miktarmış, eğer biri zenginleşirse bunun manası birilerinin fakirleşmesi olmak durumundaymış. Aynı pasta örneğinde olduğu gibi. Pastanın büyüklüğü sabit. insanlar paylaşıyor. Birileri çok alırsa birilerine az kalıyor.
Ama Adam Smith ekonominin bir "zero-sum game" olmadığını söylüyor. Bir alışverişte bir kazanan veya kaybeden yoktur, eğer ki bir dolandırma durumu değilse. Çünkü iki tarafın da rızasıyla yapılan bir alışverişte, alan aldığı şeye verdiği paradan daha çok değer veriyor. Keza satan da alacağı paraya verdiği şeyden daha çok değer veriyor. Sonuç ta her iki tarafta bu alışverişden öncekinden iyi durumda (better off) çıkıyorlar. Eğer ki zaten iki taraf da aldığına verdiğinden fazla değer vermeseydi o alışveriş gerçekleşmezdi.
Pasta analojisine bakınca da, pastanın sabit büyüklükte olduğu gerçek değildir. Piyasa ekonomisinde pastanın giderek büyüdüğünü görüyoruz. Bunun işareti kişi başına düşen milli hasılanın artmasıdır. Bu demektir ki pasta büyümektedir. O halde bir insanın dilimi küçük olsa, hatta diğerlerine oranla küçülse bile, pastanın büyümesiyle eski halinden daha iyi duruma gelebilir.
Tersi bir şekilde, pasta dilimlerini eşitlemeye kalkan sosyalist politikalar da ekonominin büyümesini durdurup, hatta ekonomi küçültme sonucu getiren politakalar uygulayabilirler. Ve pasta küçülür veya en azından büyümesi durur. Bu da insanları daha iyi değil daha kötü bir hale getirir. Piyasanın yokedilmesi, yatırımların önüne ket çekilmesi, topyekün refahı artırmaz, azaltır.
velasılkelam; sosyalizm düşünce temelden sakattır. en azından ekonomik açıdan.
