senelerdir tüketilemeyen ve muhtemelen de arş-ı alem bir olsa tükenmeyecek sıfat.
küçük bir yerde büyüdüm ben. yine de iyi kötü işlevsel okur-yazar bir çevrem vardı. metaldir rocktır falan dinler, aşık olur ve genelde siyah giyinirdik. asiydik falan. bize metalci denince alınmazdık, metalcinin saygıya değer bir karşılığı vardı bizim gözümüzde. araştırıyor, biliyor ki dinliyor, derlerdi.
aslında çok saf çocuklardık harbiden, geri dönüp bakınca. şimdi geniş bir yüzdemiz gayet renkli kıyafetler giyen insanlarız.
ben hariç.
şişman olduğum için siyah giymeyi seviyorum çünkü ben, her şeyden önce. üniversiteye geldiğimde sırf bu yüzden hakkımda konuşanlar mı istersiniz, benden ürküp de sohbete katılmayanlar mı dersiniz, yolda türlü kışkırtıcı tacizlerde bulunanlar mı dersiniz, hepsiyle mecburen muhatap oldum.
neden? siyah giyiyorum ya mna koyim, kesin metalciyim. benle iki çift laf edilmez. öküzlükte mastır yapıyorum. temizlikten zerre anlamam falan filan. tüm bu yazdıklarımı şu anda aramın iyi olduğu insanlardan duydum.
-mendilim yok biz seni hiç böyle bilmiyorduk.
nerden bileceksin zaten? sana bunu böyle öğretenlere yazık.
bu adamlar üniversiteyi kazanmış, 20li yaşlarını aşmış adamlar/kadınlar. nerede yaşıyorsunuz da bu kadar kapalı gözleriniz, bu kadar sağır kulaklarınız? anlamıyorum. anlayamıycam.
benim hakkımda seneler evvel 'bunlar gençlikte olur, yakında vazgeçer siyah giymekten' diyen eski öküz, hala siyah giyiyorum. giyicem de muhtemelen hep. gerizekalı.
