kafası karışmış bunalım tiplerin bir yerlerini yalamak için minimalist acılardan geçerek, konserve kavanozuna sıkıştırılmış esenlikleri kenarlarında ejderhaların beklediği uçurumlardan attığı bir yazar.
yorgun yalnızlıklara gönül koymuş bir çekirgenin matemiydi kulaklarımda çınlayan. hiç beklemediği masum gülücükler dökülüyordu ceplerinden. yırtık bir ağdan son kurtulan balığın süzgecinin deseni kadar karmaşıktı yalnızlık...
hahaha bu yazarı okuyanlara direk salak demek istemiyorum ama, bazen içimden de geçmiyor değil... arada sırada bu başlığa üç dörtlük mezur ölçüsü eşliğinde yazılar yazarım alınmayın hemen. bu sayede eserlerinde postmodernist nekloizmin nevrotik etkilerini ön plana çıkaran yazarınızın ratingi artar.
