dinlerken sinir katsayılarımın yükseldiği mükemmel ötesi teoman şarkısı. bunun için bir çok neden var. çünkü size bildiğiniz, hatırlamak istemediğiniz her şeyi sıralıyor. üstünüze bir yük biniyor, teoman atıyor oysaki. atıyor kum torbalarını, döküyor yapraklarını, denizi aralayıp geçerken bir aşktan. bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen. bunu demek ne kadar kolay görünüyor öyle değil mi? ama değil. bu şarkıyı dinlerken teomanın diğer şarkıları da geçer aklımdan film şeridi gibi. bitmesini isterim en güzel hikayemin, ama o inatla devam eder söylemeye. sırf bu yüzden bu kadar uzundur. -bilmek istemiyorum, bir an bile gülmüyorum, senden de sıkıldım yalanlarından da- diyorum.
(bkz: saat 3.00)
çünkü biz aciz insanlar bu aşk adı verilen saçma oyunda hep başarısız olduk, yeteneksiz kaldık sevmelere, sevişmelere. ya da başka birilerine. bitmesin istedik hep en güzel hikayemiz kalsın, hep sürsün. ama teoman elimize bir neşter verdi alalım göğsümüzden ona ait kalan son şey kalbi diye. peki biter miydi en güzel hikayeler tek bir noktalarla. koskocaman bir hikaye sunuyorsun önümüze, yıkıp geçiyorsun kafamızda oluşturduğumuz aşk mefhumunu - elime değerdi safça elin, benimse arardı seni gözlerim, öpüşürken korkusu bir şeylerin, aşkımıza ilk hüznü getirdi biraz- acıyı tatmamışlığı acı olarak görürken, birden karşımıza biten, bitmesi gereken, bitmesi gerektiği zorunlu, bitmemesi olanaksız olan şey çıkıyor.
(bkz: o yaz)
ama işte ne yaparsın, teoman bize yine de hiçbir şeyden pişman olmayarak, sadece geçirdiği güzel günlerin anısına bu cümleleri sıralıyor.- bu mektup da olmadı, kelimeler tamamlanmadı, işte şimdi çöpe gidiyor, yine de seni her zaman çok seven ben- ki bize de pişman olmadan hikayeler anlatmak kalıyor.
(bkz: mektup)
binlerce kez hikayeler anlattım doğmamış torunlarıma. ama hiçbiri şimdi yazmaya başladığım hikaye kadar uzun, dehşetengiz, karmaşık, acı dolu ve bir o kadar güzel olmadı. nokta konmuş dememek için sinirleniyorum artık. sonsuza uzanan bir hikaye yazıyorum içinde sensizlik olmayan. sinirlendiğim senin en güzel hikayendi teoman. mutlu olduğum da benim en güzel hikayem; tek bir noktayla bitmeyen, virgüllerle hep devam eden.
