10 yıldır kadıköye giderken "ulen içimde bi his var bu kez yenecez ha" deyu iç geçiriyorum. inan şu halimizde bile "olum bu sefer yenecez bak" derken yakaladım kendimi yine. buradan psikoloji camiasına sesleniyorum, gelin abi araştırın beni, ne kadar derinlere atmışım, 10 yıldır geçmek bilmedi amına koyim.
son olarak entryimi cihan ünal kadar romantik, sunay akın kadar naif bi şekilde bitirmek istiyorum:
edit: ulen keşke hep böyle göt olsam. galatasarayın olduğu yerde umut vardır derler de biz sırt çevirdik takıma. ee çevirmemek elde miydi amına koyim? bu umutsuzluğumda babamın koyu fenerli olmasından dolayı eve girememek ve arabada sabahlamak da vardı. daha önce başıma geldi ama hafifletici neden değil. ben hep böyle hüküm giyim, göt olayım. bu bir buçuk senedir beni kanser eden ibneler de hep böyle yürekli oynasınlar. hagim, ölüyorum ulan!
ulan çok mu ümitliydiniz dün? hee yani siz şaşırmadınız hiç öyle mi? dün maçtan önce de "skeriz muhaaaa" diye mi dolaşıyodunuz? bak bebeğim her şeyi bu kadar çabuk unutup havaya girersek önümüzdeki sezon çok daha zor geçer. delikanlı olun ayağınız yere bassın amına koyim.
