sığamamaktır aslında hiç bir yere, sahiplenememek benimseyememektir... belkide benimsemesidir insanın.
yaş ilerledikçe insan daha bir içine mi kapanıyor ne ?? yada olgunluk dediğimiz şey insanların yalnızlıklarını kabullenmesimi.
hiç bir yere ait hissedemiyorum bu aralar kendimi... şarkılardan kalma anlık isyankar sözlerim bile var, kendi içimde söylediğim. sığdıramıyorum kendimi hiç bir yere çok mu buyuk kaldım, ya da çok mu geç bir yere ait olmak için?
heryerin yabancı olması sözde kolay olsada yurek te zor çeken bilir. Anlık mutluluklar insanı tatmin etsede bir kaç saat, gece kaçınılmaz hüzün çökuveriyor üzerine, nefessiz bırakıyor insanı.
çekip gideyim desen, kolaymı öyle gitmek diyor içinden ses nereye gideceksin...
melankolik haller kalıyor insana, huzursuz zamanlar, gözgöze gelmekten kaçılan insanlar ve aynaya bakmaya korkan bir ben...
