günümüzde geçerliliği kalmamış olmakla birlikte türk ırkının sosyal karakterini en güzel şekilde özetleyen ifadedir.
bir avuç nüfusuyla göçebe hayat süren türk boyları uçsuz bucaksız sert bozkırlarda sürekli düşman tehdidi altında yaşadığından doğuştan asker olmak zorundaydı ve öyle de oldu. iki yaşına geldiğinde koça bindirilerek biniciliğe alıştırılan çocuklar 5 yaşına geldiklerinde değme birer binici olur, 10 yaşına geldiklerinde kılıç, kargı, mızrak ve türkün gözde silahı ok ve yayı kullanmayı kırk yıllık çeri gibi başarırlardı.
rahata ve keyfine düşkün türk milleti bugün bu tembelliğinin bedelini içine yuvarlandığı sefaletle ödüyor. artık bırakın asker doğmayı, insan olarak kalmayı bile beceremiyor, ortaöğretim çağına geldiğinde apaçi tabir ettikleri mahluka çoktan dönüşmüş oluyor.
bizim gibi bir avuç ırkçı barbar da memleketi yedi düvele karşı savaşa sürüp bu miskinler yığınına dönen toplumun anasını ağlatmak suretiyle hizaya çekeceği günü bekliyoruz.
