çoğu çocukta vardır herhalde. hayali bir arkadaş. evet hayali bir arkadaşım vardı. çocukluğum silikleştikçe o da ortadan kayboldu, silinip gitti.
hayal meyal hatırlıyorum, hayali arkadaşımla konuşurdum. insan içinde değil, yalnız kaldığımız zamanlarda. kimselere bahsetmezdim ondan. inanmayacakları için değil bana özel olduğu için. adını ben koymamıştım, o söylemişti galiba. adı lokiydi. peki neye benziyordu? aslında fiziki değildi, nasıl anlatsam şeffaf çixgileri vardı, elle gözle görülür bir şey değildi, sadece o şeffaf çizgilerini hissediyordum. benim boylardaydı. loki derdim. bana aslında bir şey anlatmazdı, ben konuşurdum onunla. belki de içimi dökmek için.
lokiydi adı, 5,6 yaşlarında olgunlaştı, 7,8,9 derken zamanın çarkına uydu, o aynı boyda kaldı galiba. altı yaşındaki haliyle. ama daha sonraları benden ufak olduğu hiç bir zaman aklıma bile gelmedi. şimdi bile onu anarken, olgun birisi gibi görürüm hep. nasıl olduğunu bilmiyorum. cüce değildi. bir çocuk gibi. ama aynı zamanda olgun birisi. tadı tuzu herşeyi yerli yerinde. loki idi adı. garipti. konuştuğunu hatırlamam.
sonradan loki ne demek diye araştırınca, pek de olumlu biri olmadığını anladım ama benim lokim o anlatılanların lokisimidir bilmem.
