başlık her şeyi anlatmıştır. çok içler acısı bir durumdur.
empati kurun 1 günlük ömrünüz var. onuda camdan çıkmak için harcıyorsunuz.
karşınızda gördüğünüz manzaraya ulaşmak için heyacan ile cama çarpıp duruyorsunuz.
yılmadan usanmadan defalarca deniyorsunuz. kanadınız ağırlaşana kadar tekrarlıyorsunuz.
en sonunda yere yığılıyor, hafif hafif kanatlarınızı çırparak,
çiçeğe bakıp, son nefesinizi veriyorsunuz. çiçekten bir nefes çekmeden,
kırlarda bayırlarda özgürce uçmadan, hayata kopup gidiyorsunuz.
kimbilir belki birileri tarafından koleksiyon süsü, belkide kitap arası oluyorsunuz...
