dostluk...yıllarca özlemini duyduğum güven duygusu..evet dostluğun bende çağrıştırdığı ilk kelime "güven" olmuştur her zaman.neden bilmiyorum içimdeki sürekli olarak her insanda bir güzellik bulma arayışı.belki de yeniden kırılıp örselenmekten korkmamdandır bu kaçış..bazen dönüp soruyorum kendime "hata nerdeydi diye ?" ama ne söylesem ne desem sonuç hep aynı yere çıkıyor maalesef: hakettiğinden fazla değer verip çok sevmek...
sonra soruyorum "peki suç mu bu ?" ya da şöyle söylemeliyim dostluk zaten karşındakini dünyanın en mükemmel insanıymış gibi görüp ona göre davranmak değil miydi?yanlış anlamayın hatalarını görmezden gelmek demiyorum ,öyle bir sevmek ki onu hiçbir şekilde değiştirmeye çalışmadan herşeyiyle kabul edip sevebilme yüceliğini gösterebilmek ..
bazen kendimi böylesine bir insan sevgisine sahip olduğum için çok özel hissediyorum bazen de çok aptal...bu iki kavram arasındaki geçişse ne yazıkki başka bir insana bağlı çoğu zaman.hani derler ya "ben ne gerekiyorsa yaptım elimden gelen buydu" işte ne yazıkki o sınırıda aştığımı farkediyorum artık...peki değer mi?bugüne kadar hiçbir faydasını göremedim evet ama bu durumu değiştirmek de kolay olmuyor maalesef..
dostluk....çaresizliğine çare olan , her şekilde yanında olup sonuna kadar varlığını hissedebildiğin ,bazen kardeştende öte görebildiğin,tökezleyip her düştüğünde sana uzanan ilk el,seni yargılamadan dinleyip rahatlatan ve "her ne olursa olsun ,ne yaparsan yap her zaman yanındayım bunu bil "diyebilen o kocaman yürek...
ama her ne olursa olsun insanları sevmekten vazgeçmemeli bence...çünkü sevgi kişiye özeldir ve bunu bir başkasının hoyratça hareketleri değiştirebiliyorsa zaten yürekten sevmemişsiniz demektir.evet çok zor "dostum" diyebilmek, birine o denli güvenebilmek ama her ne olursa olsun aramaya değer...
