bir bucuk sene sonra tekrar... 2 gün oldu geleli. sanki her şey yerli yerinde, hiç bir değişiklik yok. sadece arkadaşlar ev değiştirmiş. hani binsem otobuse 1 bucuk saat sonra yanında olacakmışım gibi geliyor. o kadar yani. eskisi gibi... ama ne ben o otobüse binmek istiyorum, ne de sen artık oradasın. ahmed arifin hasreti nazlı ankara'sı gitmiş, sadece hasreti kalmış. kızılay bana hiç bu kadar uzak gelmemişti. belki de bu yüzdendir. beytepe hiç bu kadar sıkıcı olmamıştı diye düşünürüm gibi geliyor. o yüzden çıkmıyorum evden, çıkmak istemiyorum. üzüleceğimden mi? hayır. bir daha o kadar mutlu olamayacağımı bildiğimden o yerlerdeki anıları artık hatırlamak istemiyorum ya da gülüşünü hatırlamaktan korkuyorumdur. şimdi binsem otobüse, karanfilde tur atmaya gitsem sanki kokunu duyacakmışım da seni yeniden sevecekmişim gibi geliyor, korkuyorum. evet korkuyorum. benim de itirafım bu olsun. ben bir korkağım.
