çünkü bir özürlü görünce elim ayağım dolaşıyor. en küçük ters bir hareket yapmaktan ödüm patlıyor; "ya bir hareket yaparsam da kırılırsa? ya istemeden bile olsa duygularını incitirsem?" diye içim içimi yiyor. sonra özürlü karşıma gelince gergince gülümsüyorum. çünkü gergin zamanlarımda salakça gülümsemek alışkanlık oldu. savunma mekanizması.
o bana pis pis bakıyor... bir anda aklıma geliyor. lan ben gülümsedim ama o kendisine güldüğümü düşündü... sonra kendime lanet ederek yola devam ediyorum... zaten ben hayatta neyin üzerine titresem, neyi hayal etsem... hep bir sorun çıkar...
