ben ayça'yı çok sevdim. sırf otobüste okuduğu o şiir için de tüm olmamış yanlarını görmezden gelip filmi sevmeye devam edebilirim. ıraklı ressamın yakalandığı sahne için ağlayabilirim. ibrahim tatlıses geyiği için gülebilirim. tiyatrodaki kız ve komşular haricinde dışarıdan apartılmış gibi durup da harika oyunculuklar çıkaran insanlara hayran olabilirim. belki hangi beklentiyle izlediğimle alakalıdır. benim izlediğim aşk filmi idi, başkasını bilemem.
