bipolar rahatsızlığı olan insanın nafile çabasıdır. mani atakların sıklaştığı döneminde; çevresindeki herşey, tüm dünya, ağırçekim gelecektir. şarkılar sıkıcıdır, işi sıkıcıdır, arkadaşları sıkıcıdır. o herkesin analizini kafasında anında yapar bitirir. ortamlarda da boy gösterir ama gel gelelim yalnızdır işte. en basit sorulara felsefik cevaplar verme eğilimindedir ve soru cevaplar kafasında hızla birbirini ezer, tabi sorulan soru cevapsız kalabilir. yani adamımız çok hızlı düşündüğünden ve sürekli çeliştiğinden sorulara cevap veremez hale gelebilir. bipolar bozukluk toplumda çok sık rastlanılmadığından ve bilinmediğinden toplum kişiyi algılayamaz. kendine güven tavan yaptığından arkadaşımız kimseleri beğenemez hale gelir, karşı cinsle arasında bir zeka duvarı örülmüştür. duvarı aşıp geçebilen çıkmazsa yalnızlık senelerce sürebilir. (bkz: ben) içindeki tükenmez enerjinin kökünü kazımak için madde bağımlılığı ile, işkoliklik ile veya sporda kendine yüklenerek yorgun düşmeyi umut eder, ama nafile. bunların hiçbiri çözüm değildir.
tek çözüm psikatriste gidip etraflıca durumu anlatmaktır. verilen ilaçların yan etkilerine 1-2 hafta katlanıp, yavaş dönen dünyayı hızlandıramayacağımızdan, kendisini yavaşlatması gerektiğini kabul etmesidir.
