her zamanki gibi hava kararmadan akşam saatlerinin geldiği ve bunu bahane ederek eve girmek istemediğim çocukluk günlerini tıngır mıngır salladığım zamanlardı. ve pireler berber develer tellalldı.neyse annem eve çağırıyor bende akşam olmadı hava kararmadı banane diyordum. gel çabuk akşam vakti durulmaz bişey olur vs bağarıp çağarıyordu kiii ortada sıçan oynarken sıçan ben oldum. ayağımı burkup düştüm kalktım geri geri adım atıp yine döt üstü oturdum sonra tekrar kalktım tekrar aynı şekilde artık üçüncüye de olunca öööle şaşkın şaşkın bakan herkes gülmeye başladı tek canı yanan bendim. nitekim beklenen oldu bot alçıyla bütünleştim. okulun son yirmi günüymüş bana da yirmi günlük rapor verdiler çok sevindim falan filan.karne almaya gittiğimde sevenlerimin(!) sayısı gözümü yaşarttı gün saymışlar sen kaldııın kaaaaldığığığnnn diye hep bir ağızdan bağarmaya başlamışlardı. daha sonra da ayağımı alçıya alan yağuşuklu koray ağabey altın vuruş yapmış. sanırım benim gibi şirin bir çocuğun ayağının alçıya alınmasına demlenmiş şaka bir yana allah rahmet eylesin ne diyim...
