çocukken en büyük eğlencelerimizden biri misket oynamaktı. mors'u, kuyu'su, meşhur mahalleler arası baş oyunu. kazanmak istiyorsan bileğin kadar gafçik'in * de iyi olmalıydı. emektar bir çiftçi eli gibi genelde pürüzlü olurdu bu gafçikler, hatta ufak tefek kırıkları bile olurdu. sonra kemiklerle tanıştı minik ellerimiz pek yadırgamadık ama, elimize oturanları da vardı ve emektar gefçiklerimizi unutmadık. daha sonra başka birgün böyle boyalı, simli, parlak ama sanki içi boş misketlerle tanıştık, kolay değil,tam 10 normal misket sayılıyorlardı. aklımızı başımızdan alır şekilde tüm ilgimiz ona kaydı, farklı renkeri de vardı, aman allah'ım * bunlardan bir sürü edinmemiz gerekiyordu. elimizden düşmez oldu sonraları, emektarın kıymetini de unuttuk, cam içinde renkleri parlayan misketlerimizi de. şanına - parlaklığına çabuk aldanmıştık, boru değil 10 misket ediyordu...
