Kadıköy iskelesi'nin çıkışında duruyorduk. Kolunu duvara yaslamış, hıçkırarak ağlıyordu. Domuz gibi duruyordum yanında. Yüzümde ifade, yüreğimde acıma yoktu. Israrla vermeye çalıştığı parayı almam için ağlıyordu. Ama almıyordum. Küçüktüm. Ama gururluydum. Yanımızdan gelip geçenler hüzünlü bakıyorlardı ona. Kimi de omuzuna dokunup geçiyordu, teselli eder gibi. Ağladı, ağladı...
'Ben senin için yaşıyorum kızım...' dedi bana. Hiçbir şey söylemedim. Ağlamaya devam etti. Sonunda o kadar sıkılmıştım ki, elindeki parayı kapıp koşmaya başladım. Koştum koştum, caddeyi geçtim. Artık çok uzaklaşmıştım nasıl olsa, göz göze gelemezdim onunla. Durup baktım geriye. iskele küçücüktü artık. Ama orda durmuş hala bana bakıyordu. Elini kaldırdı ve salladı. Çok istedim ona el sallamak. Bir küçücük karşılık verebilmek.. Denedim. Elim yoktu, yumruğum vardı. Açamadım. Koşarak kaçtım oradan.
Dayım arayıp da 'baban öldü' dediğinde kocaman bir kadındım. Telefonu kapatıp aynanın karşısına gittim. Aynaya baktım ve el salladım ona. 'Güle güle' dedim. Aslında hiç gelmedin ama güle güle. Ağladım ama babam öldü diye değil. Hiç olmadı diye. Bir tane bile güzel anım yok diye ağladım. yaa uludağ sözlük. Hadi şerefe.
