servisten inerdim, ana caddeden 5 dakika kadar yürür, bu arada yolumun üstündeki mis kokulu büyük ama süper olmayan marketten -sene 93 zira- yeşil küçük boy ülker antepfıstıklı çikolatamı alır, apartman kapısının girişindeki,üstüme atlayarak okul formamı toz içinde bırakan 2 mini boy köpeği sevdikten sonra, eve ulaşır, üstümü başımı çıkarır ve saat 16 itibarıyle tvnin karşısına kurulurdum. hayaller içinde alman olaydım keşke diye çok dua ettiğim intertoy-barbi reklamlarını izler ve nihayet dinozorusuma kavuşurdum.
çiçek ablanın çiçek gibi narin olduğu zamanlardı. hugoyu pek sevmezdim. en çok kafakoparanusla karşılaşırdı oynayan kişi. bayıla bayıla mest içinde her gün izlerdim.
evet çocukluğumun en güzel anlarından biri de dinozorusu izlemekti. bir diğeri için (bkz: ninja turtles)
aradan tam 17 sene geçmiş. şaka gibi. o mutluluk dolu anlar dün gibi aklımda şimdi.
