günden mi gelmişlerdi bilmiyorum ancak teyzelerin kafalarının güzel olduğunu düşünmekteyim.
işte anı.
metroda oturuyor ve evime doğru yol alıyordum, hergün yaptığım gibi. ancak o gün birşeyler farklıydı sanki. tarifi imkansız bir tedirginlik vardı üzerimde.
Zeytinburnu durağına geldiğimizde içeri doluşan insan yığını arasında bir teyze gözüme çarptı yer vermek için yeltenmiştim. ancak teyzenin arkasına dönüp Yer vaaaaaar!! yer vaaaar!! diye bağırdığını ve bana koştuğunu gördüm. sağıma baktım boş değil, soluma baktım boş değil... o an anladım boş yerin ben olduğumu. teyze braveheart a bağlamış üstüme doğru yardırıyordu. beni işaret ediyordu.
teyze hiç hız kesmedi. bodoslama üzerime geldi. o koltuktan nasıl kaçtığımı hatırlamıyorum. eğer kalkmasam teyzenin üstüme oturacağından ise neredeyse eminim.
