her yönden çok üzgün insan, bir kitap yazmaya çalışmış 2 yıl boyunca bakmış görmüş ki kitap içinde yazanların hepsi bir hayal, bir rüyadan ibaret, aralara virgülleri koymak bir işe yaramamış, sadece tanımlarla uğraşmış, asıl olanın tanımlar olmadığını yaşamlar arasındaki bağın kopmaya hazır incelmiş bir ip olduğunu farketmiş, bildikleri arasında bir ipte iki cambazın oynayamadığıydı ve artık o kadar iyi palavra atmaya başlamış ki ne iki ne dört ipi cambaz doluvermiş. bir an cambazlarının dost yüzüne kanıp arkasını döndüğünde yere çakılmaktan ürkmüş, ama ne fayda ...
..ve şimdi yazmaya çalıştığı, sayfa sayfa, satır satır kitap içinde anlatmak istediği küçük hayallerin büyük oyuncusu oluvermiş farkında olmadan, ama yalnış gidenlerin yolları arasında kaybolmuş, attığı her kahkahayı bir damla gözyaşıyla ödemiş, söylediği her doğruyu sınav mantığı ile yanlışlarına kaptırmış ve hayattan alabildiği öğretileri azı fazlası ile kabullenmiş, artık zaman o nun için susmak zamanı, bunu da anlamıştır diyor kitabın en son sayfasında ve son noktayı da böyle koyuyor... **
