insanların yapayalnız olduğunu öğrendim sözlük. hayat bana bunu zor koşullarla yetişip, aile kavramını hiçe saydırıp, psikolojik olarak en zon günlerinde olduğumu hissetiğim günlerde yapayalnız bırakarak acı bir şekilde öğretti. çekirdek olarak anılan ama insanın içinde bir hayli büyük yer tutan, hayatının tümünü etkileyebilen büyük kavram meğer bazı kişiler için bir hiç olabiliyormuş. güvendiğin ve seviyorum dediğin kişiye hayatta yaşadığın olmusuzlukları anlatman onunla paylaşmak demek değil bür süre sonra onun yorulması ve sıkılması anlamına geliyomuş. aile bireylerinin seni bir evlat olarak değil de maddi bir kaynak olarak görmesi insanın gerçekten canını acıtıyor sözlük. kendini kullanılıyormuş gibi hssedip hayatını kurmaya karar verdiğin zaman etrafında kimsenin olmaması insanın gerçekten canını acıtıyor sözlük. mantık açısından bakıldığında umarım yapılanlar için bir gün aileme ve sevdiğim insana teşekkür edebilirim. kendi ayaklarım üzerinde durmayı öğrenmenin bu kadar acı olduğunu bilmezdim. ya ben çok güvenmişim insanlara ya da onlar beni tanıyamamış sözlük. elden ne gelir?
