kendi elinizle kendinizi zor duruma sokmanıza sebep olur bazı zamanlar.
geçenlerde en yakın kız arkadaşımla evde takılırken, can sıkıntısından muhabbet nasıl oraya geldi bilmiyorum, "günlüğünü okut bana!" dedi. başta baya bir dirensem de sonra okumasında sakınca görmeyerek bir heves oturduk günlüğün başına. bu kız bu arada liseden arkadaşım oluyor. her günümüz nerdeyse birlikte geçiyor liseden beri.
neyse günlüğü okumaya başladık, gözümüzden yaşlar geliyor bir taraftan. o ısrarla liseye denk gelen kısımları okumak istiyor; kendiyle ilgili ne yazdığımı merak ederek.
bir dönem de lisedeyken benim ediyle büdü gibi ayrılmaz ikili gibi gördüğüm grubumuza başka bir kız bir şekilde dahil olmuştu. bu ikisi fazlaca samimi oldular, kendimi hayli yalnız hissettiğimi hatırlıyorum. ama gel gelelim bu durumla ilgili haince düşüncelerimi günlüğüme yazdığımı hatırlamıyorum. hatırlasam oturup birlikte okumazdım.
en yakın arkadaşımla ilgili günlüğüme karaladığım hin düşüncelerimden bir kaçına örnek:
"ben son sınıfta olmasam bu gerizekalıya katlanmam ama duuur o da bana muhtaç tabi, ingilizce sınavında kime yalvarıp da geçecek yoksa?"
"bir gün var ya dayanamıycam, saçlarından tutup duvara vurucam, iki gram beyni yok ya."
"ayy bu ikisi bir samimi oldular, nasıl yapmacık hareketler ama allah'ım! işleri düştü mü de 'my giiirl' demeyi biliyorlar."
"iyice kilo aldı şişti, bir tarafıma benzedi, hala burnu bir karış havada."
bunları okurken buz kestiğimi hatırlıyorum. yanımdaki insan iyi kötü her anımda benim yanımda olan en yakın, kardeşim diyebileceğim insan ve ben onun hakkında neler yazmışım! uzunca bir sessizliğin ardından kahkahalarla güldük. neyse ki bu arkadaş benim ciğerimi bilir. dolayısıyla bunları da o zamanki kıskançlığımdan yazdığımı da bilir. *
