küçüklüğün de aile içi şiddeti yaşayan biri idim.geceleri korkmadan uyumak nedir bilmeyen ben , psikolojik olarak hep bir şeylerden korkarak büyüdüm.arkadaş ortamlarında da hep bu yüzden hep başarısız oldum.bu okul hayatımı da direkt olarak etkiledi ,çünkü zamanla bitmesi gereken aile içi kargaşa bir türlü bitmiyor bu da beni daha umutsuz yetiştirmeye devam ediyordu.her an evde olma ve bir an önce ve gitmeliyim duygusu (kötü bir şeyler olacağı korkusuyla) şu yaşım da dahi içinden çıkamadığım, hayatıma kabus gibi çöken bir etken oldu.doğuştan bir çok yeteneği olupta kullanamamanın acısı gün ve gün arttı,kendine özgüven eksikliği ile büyümenin bir meyvesi olarak.şimdi ise zamanın da bu kargaşaya ve olumsuzluğa sebeb olan kişiler bana maddi-manevi muhtaç hale geldiler ama büyük bir çöküntü ile büyüyen bir olarak bunu ne kadar daha kaldırabilirim bilmiyorum.ve hiç bir şeyden zevk almama nedir ,hayattan ölesiye nefret etme nedir bunu benden daha iyi bilen varmı bunu da bilmiyorum.bir hiç gibi akıp giden zamana ,yaşıtlarından daha erken bir an da kendini hayatın ortasında tek başına bulduran kadere ve bana en ufak bir mutluğu çok gören insanlara hakkımı helal etmiyorum.ve şu an açıkcası ne yapacağını bilmeyen biriyim.
