insan aslında yer yüzüne gönderilmiş en egoist canlıdır. zaman zaman duyduğumuz bir şeydir karşılıksız sevmek. ömrüm boyunca inanamadığım bir cümledir. kendimce konuyu biraz içselleştirip irdelediğimde, başkalarını severken, aslında sadece kendimi sevdiğimi ve her hangi bir şeyi "o" olduğu için değil, "o"nu sevmenin kendimi mutlu hissettirdiği için sevdiğimi farkettim. o zaman "bu sevdalar boşula le bu sevdalar boşuna delalım delalım" parçası daha anlamlı gelmeye başladı. bir zamanlar bir sevgilim vardı. yanında hayat dururdu adeta. deliler gibi sevmek deyimi onunla anlam kazamıştı benim için. şu an sadece bir anı mazide. ne zaman onu sevmek, bana mutluluk yerine acı vermeye başladı o zaman anladım ki, aslında onu değil kendimi seviyormuşum.
sizde kontrol edin sevdiklerinizi. onları gerçekten seviyormusunuz, yoksa seviyor olma nedeniniz onları seviyor olmanın size mutluluk hissi vermesi mi?
