oysa kimse söylememişti. hep bir karmaşaydı aşk. havada aşk için yeterli güneş yoktu o gün de. sanki içime bir yere acıtıyordu belliydi sanki .
nerden bilebilirdim hiç öyle dememişti kimse ,aşk acıtır sızlatır içini diye bilsem yağmurluğumu alırdım yoksa hani şu
yüzümü gizleyeni görmezdi beni o zaman bunu yapan melek .
öyle ya aşkı yapıp sıkıp sıkıştırıp birinin yüzüne şaaap diye fırlatmak varmıydı. varmış..
sanki hüzün demiştim o gün ilk ışık gözüme çarptığında hem ilk uyandığım anda .
değilmiş titreyince soğuk sanmıştım ellerimi oysa aşk varmış o gün bulutlarda. ne yapayım şemsiye ile kaçılmıyor ki bundan.
ve bir anda telaş kapladı içimi sanki o gün diğerlerinden farklı bir işe gidecektim evden ,sanki özlemiştim gitmeyi .
gitmeyi ve kalbimi sensiz kalmış bedenimden çıkarıp senin ellerinde öldürmeyi .
ikinci bir hayat vardı çünkü şimdiki gibi olmayan senin o mavi derin gözlerinde.
ve bilmeden çıkmıştım o gün aşk varmış heryerde ben iki atıştırır biter sanmıştım pencereden bakarken .
oysa kapıdan çıktım sen vardın karşımda ve boş kalan tek yere aşk düştü.
