ah benim örselenmiş incinmiş karanfilim,
bir sessiz çığlık gibi, kırmızı masum narin.
bu ürkek bu al duruş , söyle neden bu vaz geçiş
ne oldu ümitlerine bu ne keder bu ne iç çekiş
sen ki özgürlük kadar güzelsin
sevgi kadar özgür
o güzel başını uzat göklere gül güneşlere gül
kırılma küsme sen yine bir şiir yaz
çok değil inan az kaldı az
bu kadar erken susma biraz bekle ağlama ağlama gül biraz.
mustafa çeçeli- karanfil
eski sevgilime duyrulur
özledim buna ne buyrulur
sorulurmu şimdi neden diye
canım istiyor bilmem işte öyle
amsterdam a indim mekan ferahtı
neler seyrettim neler, bisikletim vardı
bir cafeye girdim sonra, iyi de yapmışım
uzun kaldım havada, yurt dışındaydım
maskemi fırlattım attım sanset bulvarına
ne bulvarsa bu böyle sonsuz devasa
laptop aldım kendime
iyi de yapmışım,
uzun kaldım havada, yurt dışındaydım
bu sevda bambaşka koruyor beni
bitti derken başlayıp,
neler anlatıyor şimdi.
eski günler güzeldi, aklımda
çıtı pıtı yürürdün dolaşırdın yanımda
sana iş gelen bana eylence
sana diken bana gülden bahçe
yıllar geçti aradan
birbirimizi aramadan
ben rahatı seçtim kaçtım
kaçtım çektim gittim buralardan
