türk sinemasının cevheridir. yazdığı ve yönettiği filmlerle hep takdir topladı. vicdan olgusunu işleyen yegane sinema sanatçısı. 80'lerin sinemasındaki o mizah anlayışını kendi kattığı melodramla süsledi hep. davaro, banker bilo, tosun paşa gibi yapımlarda kahkaha tufanının yanı sıra, hissiyatlı ve dokunaklı sahnelerle de çıktı karşımıza. züğürt ağa'dan sonra epeyce bir ivme kazandı, hali hazırda var olan çıtasını biraz daha yükseltti.
şener şen'le bir meslek yoldaşlığı olmasının gayet kabil olduğu kanısındayım. etle tırnak gibi birbirinden ayrılmamaları mükemmel işler ortaya koymalarına vesile oluyor. bu anlayışın taraftarıyım. her yönetmenin bir favori oyuncusu olması, işlerin rayında gitmesine sebep oluyor.
fatih akın'ın birol ünel'i, martin scorsese'nin dicaprio'su varsa yaptıkları her işten mutlaka kârlı çıkıyorlar. çünkü birbirlerinin huyunu suyunu tanıyan, neredeyse yedikleri içtikleri ayrı gitmeyen insanlar. ziyadesiyle bu duruma istinaden yavuz turgul'da bu alışkanlığının semeresini alıyor. adını altın harflerle yazdırmıştır sinemaya. şaheserleriyle gönlümüzde ayrı bir yere sahip.
