aklımda hep hüzünlü bir tebessümle yılmaz zafer'in kolunda kısa adımlarla yürüyen o vefakar kadın olarak kalacaktır. sevdiği adamın gözlerinin önünde bir çocuğa dönüşmesine şahit olmuş bir kadındı perihan savaş. 1994 yılının güzel bir bahar günü ciddi bir kalp krizi geçiren yılmaz zafer hayatta kalmayı başarmıştı. fakat sonrasında beyin hücreleri zarar gördüğü için yemeğini yemekten aciz bir insan oluverdi. bir rüya gibi başlayan ve aynı güzellikle süren evlilikleri ansızın bir kabusa dönüşmüştü.
perihan savaş, hayat arkadaşı bu dünyadan sessizce gidene kadar ellerini hiç bırakmadı. ağzına kaşıkla çorbalar verdi. bezlerini değiştirdi. bir adamın bedenininde bir çocuğu taşımak ne zordur. kaçmadı, yılmadı, taşıdı. aşkı paylaştığı, geceler boyu doyumsuz sohbetler ettiği, seviştiği adam "abla" diye, "anne" diye seslendi ona. aşık olduğu adamın gözlerinden bir bebek bakıyordu gözlerine artık. daha büyük bir acı hayal edemiyorum. ölüm bile daha sevimli geliyor sanki. çoğunuz hatırlamazsınız ben ise unutamıyorum. bu sebepledir ki derin bir saygı duyarım perihan hanıma.
