çocukluğum ve yetişkinliğim hep hayal kırıklıklarıyla geçtiği için içinden cımbızla çekip çıkardığım bir anımı zar zor hatırladım. yani aslında bir ritüel haline gelen bu olayı unutmamın sebebi de zaten kendi içinde barınıyor. dondurma. her çocuk gibi dondurmadan ben de çok büyük zevk alırdım. yani yalarken. yani. şey. dondurma yerken/yalarken vs. ama annem, annelerimiz, bizi dokuz ay boyunca karnında taşıyan o yüce varlıklardan bahsediyorum. çocuklarına hayal kurdurtup sonra da yıkmamalılar o hayalleri.. ne bileyim onlar anne ya yanlış bir şeymiş gibi geliyor bu yaptıkları bana.
-bahara yeni girilmiştir ve dondurmalar, bakkallardaki yerini almaya başlamıştır.-
-annee! anne.. 3 bin liraya (eski para dikkatini celbederim.) dondurma alabilir miyiiim?
%şimdi değil yavrum. sobaları(sobalı evde büyüdük biz.) kaldıralım ondan sonra alırsın..
-eh peki.
dondurma yiyen arkadaşa bakılarak :
-ya biz sobamızı daha kaldırmadık. kaldırınca yicem dondurma.
+? (anlamsızca suratıma bakıp dondurmasını yalayan çocuk)
-güzel mi lan?
+?..
sobalar kaldırılır, sıcaklar cayır cayır yakar.. ama anne hala bize dondurma yedirmez. işte bu yüzden dondurma yemiyorum artık. sevmiyorum.
