ilk okulda bir hevesle eve koşup basketbol oynamak istediğimi çığırdıktan iki gün sonra spor kıyafetlerim, ayakkabılarım alınmış, kursun ilk taksidi ödenmişti. onu takip eden üçüncü gün ise spor çantamı yerde sürüyerek, kafam önde ağlayarak eve dönmüş, çantayı bir köşeye sıpıttıktan sonra da yatağıma kapaklanıp ağlamıştım. tüm bunların sebebi benim çelimsizliğimdi. topu çemberin değil içinden geçirmek, çemberin etrafındaki bir metre çapındaki alanın yanına bile yaklaştıramamış, hocanın verdiği bir ufak boy topu dahi tek elimle kaldıramamıştım. o gün bu gündür de basketbolu hiç mi hiç sevmem.
