geçtiğimiz cuma,yine senin için toplandık. bu sefer 40'ın için. senin ölümünün üstünden tam kırk gün geçmiş. tam kırk gün. halbuki, o iğrenç haberi aldığımız pazar sabahı daha dün gibi. annemin "kubilay'ı kaybettik" demesi. tanıdıgım tek kubilay olmana ragmen senin olma ihtimalini düşünmedim bile. "hangi kubilay?" dedim. "emine'nin oğlu" dedi annem. o an durdum. zaman durdu. anneni düşündüm. babanı düşündüm. kardeşini düşündüm. sezzoyu düşündüm. onlar sensiz yapamaz ki.
kardeşin bize senin videolarını izletti. kazadan 1 saat önce çekilen videonu da. ne kadar eglenceli bir hayat geçirmissin. eminim şuan her nerdeyseniz yunusla ve oytunla da çok egleniyosunuzdur.
keşke aramızdan ayrılmadan önce daha yakın olsaydık. çünkü artık seni daha iyi tanıyorum ve sen kesinlikle arkadaş olunacak birisin. arkandan bi tane bile kötü söz duymadım. o kadar sevdirmissin ki kendini herkese... bi entry'nde yazmıssın; "ölümden sonra arkamızdan söylenenler bizim aslında kim olduğumuzu gösterir" diye. sen o kadar iyi biriymissin ki kubi... tam anlamıyla bir melekmissin ve şimdi gerçek bir melek oldun. bir gün illaki karşılaşırız. hepimiz yanına gelicez illaki. o zaman yakın arkadaş oluruz tamam mı?
herkesin hayata gelmekte bi amacı vardır. sen çevrendekilere güzel bi hayat yaşattın, ailenin gurur duydugu bi çocuk oldun ve şimdi cennettesin. eğer gerçekten cennet diye bir yer varsa sen mutlaka orda olmalısın kubi. belki de senin hakkında yazılanları görüyosundur... eğer öyleyse bi şekilde rüyalarımıza gel kubi.
hernerdeysen... kendine iyi bak kubi... bir gün görüşmek üzere...
