3 yıl uğraşılardan sonra sene 1988 in 1.ayının 29.günü dünyaya anneme ve babama merhaba dedim.annem ve babam için ilk mutluluktum.hayatımı hatırlayabileceğim bir yaşa geldiğimde dağ başında bacası tüten ıssız ama sıcak bir yuvada olduğumu anladım ilk heycanım kırmızı sıfır bmx marka bisikletimdi çünkü o güne kadar yalnızca eski ya freni olmayan ya da pedalı kırık bisikletlerim olmustu ilk defa sıfır ve mahalledeki çocukların bisikleti kadar büyük ve 2 teker yeni bir bisikletim olmuştu.henüz anne ve babamın kanatları altında olduğum için hayatın zorlukları ile yeni tanışmaya başlıcaktım ilkokula başladığım yıllar da su yoktu belediye tankerlerinin hafta da bir veya onbeşgünde bir getirdiği su ile idare ediyorduk.küçüktüm ve anneme yardım edemiyordum sadece izlemek ile yetiniyordum anneme en büyük yardımım okula gidip gelirken önlüğümü ve pantolonumu temiz tutmamdı çünkü binbir eziyet ile taşıdığı su ile yıkıyordu çamaşırlarımı yağmur yağsın diye hem dua ediyordum hemde yağınca üzülüyordum çünkü yağmur yağınca evimizin çatısından süzülen suları biriktirip banyo ediyorduk belediyenin suyuda diğer işlerimizde daha fazla kullanabiliyorduk üzüldüğüm yenı ise okula gitmesi tam bir işkence oluyordu yağmurda bir taraftan hava karanlık sıkıcı ve mahallenin aç köpekleri dolaşıyor sokaklarda kimse olmadığı için tehlikeli bir taraftan okula gitmek için 3 km yürüyordum paçalarımı çamur etmeme uğraşı ile tam 8 yıl gittim geldim o yolu.zor günlerin ardından artık yeni bir ev aldık ve liseye baladım en iyi günlerim başladı başkası için zor olan şeyler artık benim için çok kolaydı yürümek yok çamur yok hani derler ya insan koşmaya alışınca yürümesi kolay gelir o misal ve lisede geçen acı tatlı günlerimin ardından bi bakmışım üniversite bitiyor bazen korkuyorum bir bakıcam hayat biticek ne zaman,nerde,kimle ölümden değil korku arkada bırakacağım hayatların mutsuzluluğundan...
