eski kız arkadaşım söylerdi bunu bana. böyle onu kızdırdığım zamanlarda. gözlerini kısar, hafif çocuksu bir edayla söylerdi.
hatta öylesine güzel söylerdi ki. sırf bana "senin ağzını burnunu kırarım" desin diye kızdırırdım onu sebepsiz. çok hoşuma giderdi söyleyiş biçimi. tatlılığın dibine vururdu söylerken. hatta hatta kırsın isterdim bazı zamanlar. o derece hoşuma giderdi çünkü.
sonra sonra ne mi oldu? ihanet. terk ediliş.
peki şimdi durum ne biliyor musunuz?
ben onun ağzını burnunu sabahlara kadar kırmak istiyorum.
