onun yaşattıklarına, tüm anılara, gözyaşlarına, kalp kırıklığına, her sokağında bıraktığın izlerle dolu 'aşk-ı şehr'ine, her dönemecinde yalpaladığın hayatına; her şeye 'hoşçakal !' çekmektir gitmek. ama gitmek oyle olmaz derler. doğru da derler. gideceksen ne senin yüzünden kırılmış bir yürek ne de acabalar kalacak ardında. sen eksiksin diye başkaları eksilecek değil ya. gittin mi tam gıdeceksin aslında. arkada gözün kaldıysa gitmiş sayılmazsın. senin yanina aldığın tek yoldaşın beynindir. kalp düşünemez olduğunda o hep yanındadır. gitmeni hatırlatacak, hatırladıklarını unutturacak odur. sen gittiğinde, gitmeyı sectiginde geride bıraktığın hicbir seyin anısı mücadele etmemeli seninle. onlar gizli hançerlerdir. yureğininin en kuytularına yerleşirler, 'o insan' gibi. her yüzün güldüğünde 'hey ! ben hala burdayım' derler, unutturmazlar orada olduklarını, sana ne yaptıklarını; yapacaklarını. işte, gittin mi arkadaş, tüm benliğinle gitmek zorundasın. güçlü olmak , dayanmak zorundasın. yoksa dönüverirsin başladığın yere.
