sessiz, içine kapanık, ailesinin yanında duramayan, genellikle babasını sevmeyen, sinirli, duygusal bir birey haline getirir bu kavgalar bizleri. en büyük hayattan soğutma nedenidir. kimseye anlatılmaz bu dert. kimse çare bulamaz. bazen geceleri durduk yere bunları düşünüp ağlayan bir çocuğun halini, düşüncesiz ve kavga etmekten başka bir boka yaramayan aile fertleri anlayamaz. en azından beni hiç anlamadılar. çocukluğum maffoldu. mesela ben en komik olaylarda bile hiç kahkaha atıp gülemedim. gittiğim hiçbir yerde rahat olamadım. sürekli utandım. olgunlaştım. sustum, sesimi çıkartmadım. bir keresinde beklenmedik şekilde babama yumruk atıp gözünü şişirmemle sonuçlanan günlerin geçtiği bir çocukluk, ne kadar parlak bir geleceğe sahip olabilir ki? beni olgunlaştırmaktan başka bir yararı olmadı bu kavgaların. ama ben küçücük yaşımda olgunlaşmak istememiştim. ben çocukluğumu yaşamak istemiştim. çok mu zordu baba? çok mu imkansızdı anne? oğlunuz büyüdü. küçüklüğünde içine ata ata biriktirdiği dertlerine, kalbinin kapasitesi yetmedi. şimdi kalp hastası. durun durun. sizi suçlayan yok. herşey yine benim yüzümden...
