yine televizyon önünden iyi ki galatasaraylıyım diye kalktım; keşke bu stad bizim olsaydı; keşke benim takımımda da milyon dolarlık oyuncular olsaydı diye içimden geçmedi değil ama maç sonunda koltuktan mutlu ayrılandım ben. çünkü benim takımım çok güzel oynadı; çünkü benim takımım orta yaptı, şut çekti, adam kaçırdı, pres yaptı. benim stadımın maç başlamadan önce çekilen, koltuklar ile "iftira" yazılı tribün görüntüleri izleyiciye zorla izlettirilmedi maç öncesi ve devre arası. şansal büyükağa gözümün içine baka baka benim takımımın goller dahil pozisyonu yokken "attığı kadar da kaçırdı" demedi karşı takım için iki laf etmezken; teknik direktörüm atmadı kendini yere kanlar alnın orta yerindeyken ve kendini yere atmaktan başı dönen oyuncum yoktu benim sahada. çok mutlu ayrıldım koltuktan; bir tek "ah ulan" dedim o kadar, ah ulan çarpmasaydı o şut ayağına ergünün, ah ulan ıskalamasaydı milyon dolarlık forvetleri o topu, ah ulan görseydi şu eli.. o fubolcuların yüzündeki haklı gururu görmek, onu hissetmek, aslanlarım benim diye içinden geçirmek kadar skor yoktu benim için. avutuyosun derler, desinler değişemem.
