bu aralar pek sıklıkla rastlanmayandır. suni gelir popüler kültürün altında ezilmiş serdar ortaç'lara, soner sarıkabadayı'lara.
aktif olarak müzik dinleyen kişiler, farketmeseler de, müziğin tüketimiyle olduğu kadar üretimiyle de ilgilenirler. ellerine bir gitar veya farklı bir enstrüman alırlar, önce akor, sonra gelişip tab kovalarlar. bir şarkıyı çalabilmekten, söyleyebilmekten sanki şarkı onlarınmış gibi, gurur duyarlar. biraz bencilce ve haksızdır bu, kabul. ama kişiye özeldir. içtendir.
bir şarkı düşünün. iron maiden'dan dance of death veya r.e.m'den imitation of life. veya x'ten y. listeyi kendiniz oluşturduğunuz halde, mp3 çalarınızın shuffle sisteminden o şarkı geldiği zaman, sevindiğiniz oldu mu? isteseydiniz o şarkıyı bulup dinleyebilirdiniz. fakat o şarkı sizi bulmuştur. kendini dinletmek için ortaya çıkmıştır. mutlu hissedersiniz. eğer müzikal yeteneğiniz varsa, arkanızda sağlam bir grupla o şarkıyı bir performans barında çaldığınızı hayal ederek yütürsünüz.
hayır dostlarım, sözleri ezberlemekten bahsetmiyorum. bir şarkıyı sevmek, sözlerini ezberleyip msn'e, facebook'a yazmaktan ibaret değildir. bir şarkıyı sevmek, onun kimyasını sevmektir. onun içinde anlamlar aramak, sözlerini, dinlerken konuştuğunuz insana anlamlar yükleyecek şekilde kafanızda şekillendirmektir.
bir şarkıyı sevmek, onun da sizi sevmesini sağlar. o yüzden müzik dinlemek aslında, narsistliğin ta kendisidir.
p.s.: uzun zamandır sözlüğe uğramıyordum, damdaki deli kardeşim vefat etmiş. kafa kafaya fikir çarpıştırırdık onunla sözlükteki çömezlik dönemlerimde. allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun.
