arabadayız. başbaşa. bir yere gidiyorduk neresi önemli değil. arabanın teybinde biraz oyalanan bir el; aradığını bulunca gülümseyip arkasına rahatça yaslanan tatlı sevgili, tiz bir gitar sesi, sonra;
"inan ki senden başka, senden başka, senden başka hiç kimse yok içimde..."
gerisindeki mutlu ezgiyle yüzüme olabildiğinin en sevimlisi ile gülen sevgilim de konuşmadı ben de bozmadım. önüme döndüm. sadece müziği dinledim.
"yüzüne bakmasam da, başımı çevirsem de; seni her gördüğümde, seni her gördüğümde ; inan ki senden başka kimse yok içimde..."
şarkı bitene dek hiç konuşmadık. elimi tuttu sadece; güzel geçen son günümüzde. belki de ertesi gün söyleyecekleri için duyduğu vicdan azabı yüzünden bu şarkıyı seçmişti, belki kendisini deniyordu. ne olduğunun önemi yok; o an herşey çok güzeldi. o an herşeyden habersiz olduğum için inanıyordum içinde benden başka kimsenin olmadığına. daha sonra ayrıldık. o güne çok yakın bir zamanda.
ayrıldıktan bir hafta sonra yeni sevgilisi ile çok mutlu bir şekilde önümden geçti. içimden; "ne kadar kırgın olsam; dargın olsam da bile, dargın olsam da bile; inan ki senden başka kimse yok içimde..." dedim.
