başkanlık değil padişahlık gelsin. meşrutiyete dönelim. hatta ertesi gün devrim yapalım komünizme ordan faşizme ordan da şintoist teokrasisine geçelim, bu memlekette hiçbir şey değişmeyecek. ayan olanı beyan etmedikçe de taşlar yerinden oynamaz.
şimdi türkiye'de olan sistem o kadar demokratik ve süpersonik bir sistem ki vatandaş, 40 küsür milyon seçmenden biri olmanın dışında bir etkisi yok. politikacılar için bir mühürden ibaretiz. böyle olunca da güden güdene olur tabi.
işbu entryi okuyan arkadaşım sana soruyorum. en son ne zaman hakkını sonuna kadar aradın? okuyorsan ne zaman hocana karşı çıktın, hocan da sen haklı olsan bile sana hak verdi ve sistemde bir şeyler değişti. ya da başka bir yerde. gişesini bırakıp namaza giden akbil görevlisine ne zaman itiraz ettin? soruyorum sana. işine gelince bik bik demokrasi diye ötmeyi biliyosun.
hiçbir toplumda iktidarda olan güçler halkı bilinçlendirme çabasında olmamıştır olamaz da. demokrasi denen nane sivil toplumla vardır. hakkını arayan bireylerle vardır. korkak, pısırık insanlarla değil. en ufak bir haksızlıkta şikayet eden, hakkını arayan bireyler varsa bir ülkede demokrasi vardır. yoksa bizimki gibi olursa ekime kadar olmazsa sikime kadar anlayışının son 30 yılına hakim olduğu bir ülkede demokrasinin d si yokken halen daha varmış gibi davranırsanız, o zaman birileri gelir aynı silahla alnınızın çatısına mermiyi koyar. tek kelime de edemezsiniz.
bu "sivil" türk toplumu için başkanlık da gelse aynı, ne gelse aynı. herkes günlük ekmeğinin derdinde.
şark bülbül'ün den bir replik ile bitirmek istiyorum. "bu maraba kısmını her zaman borçlu bırak ki istedğini yaptır"
