Yüreğimin en derininden bir kuş yükseldi ve göğe doğru uçtu.
Yükseğe, daha yükseğe çıktı, büyüdü, daha daha büyüdü.
Önce bir kırlangıç gibiydi, sonra bir tarlakuşu oldu,
...sonra bir kartal, sonra bir ilkbahar bulutu kadar büyüdü
ve sonra yıldızlı gökleri doldurdu.
Bir kuş yüreğimden göğe uçtu.
Ve uçarken büyüdü.
Ama hâlâ yüreğimden çıkmadı.
* * *
Ey benim inancım, benim yabani bilgim,
senin yüksekliklerine nasıl uçacağım
ve insanın gökyüzüne yazılmış olan büyük benliğini
seninle nasıl anlayacağım?
içimdeki bu denizi nasıl sise dönüştüreceğim
ve ölçüsüz boşlukta seninle nasıl hareket edeceğim?
Tapınaktaki tutuklu, onun altın kubbelerini nasıl görür?
Bir meyvenin göbeği nasıl olur da meyveyi kuşatır?
Ey benim inancım,
bu gümüşten ve fildişinden çubukların ardında zincirliyim
ve seninle birlikte uçamıyorum.
Yine de yüreğimden göğe doğru yükseliyorsun,
seni yüreğim tutuyor ve ben huzur bulacağım.
