bir yerlerdeyim
senden uzakta,
manaların yitirildiği.
artı değerim demiştim sana.
sevgilim
en alınteri zamanlarımda
damlarken bedenimden,
kaybedilmiş bir bahisten öte
geçmiyordu hayat.
hayattı o yaşayamadığımız umutlarla
çiçekli bahçelerinde söyleyemediğimiz
şarkılarla donatılan.
özlemlerimizdi,
yavan bir ekmeği koparırken
ışık saçan gözlerimizle.
bir ayran kutusuydu beraberce içilen.
hayat mıydı
hakikatlerin yalan perdeleriyle
sarmalandığı
sözlerin ertesinde.
şimdi keşkelerden örülü
cümlelerim var,
failini aradığım.
içimde bir yerlerde
ifade edememenin buruk
ve hiçte ilginç olmayan sancısı,
gözlerimde yağmur ormanlarının buğusu
sıcak bir ekmek dilimi gibi.
artık git diyorum diyarlarımdan
ve sadece suretinin gölgesi düşsün
satırlarıma,
örselenmiş kağıtlar arasında.
sen yalanları hakikat gibi yaşarken
yaşamalıyım bende
bütün hakikatleri bir yalan gibi.
tükendiğini hissediyorum
yokluğunun mürekkebinin zaten
artık yazmak gelmiyor içimden.
varlığın el olmuşken ellerime
bazen bir cümle bile kuramıyorum
gözlerimi açtığım vakit
ortasında buluyorum kendimi
hayatın.
sonra diyorumki
hayatı yalan yaşamalı
tıpkı senin gibi
yaşamalı diyorum hayatı
öylesine
senin gibi.
en güzel duyguları
sömürerek hayatı yaşamalı
karşıdakine birşey bırakmadan
azılı bir emperyalist gibi.
yaşamalı işte,
bişekilde...
