şaşılacak şekilde ciddi ciddi inanılan bir türk siyaseti mottosudur. kendimi yetersiz, cahil hissediyorum böyle insanları gördükçe itiraf etmeliyim ki...
bir dönem fatih-çarşamba semtindeki nüfusun genelinde "refah partisi için"(sonra sırasıyla fazilet, saadet olacak parti ismi) böyle bir düşünce hâkimdi. aslında dini inancın temelinde de vardır siyasi bir karakter, kabul etmek gerek. ya da diğer dinleri kapsam dışı bırakacak olursak müslümanlıkta sosyal hayat ve devlet yönetimine yönelik esaslar mevcuttur. ki dikkat edersek, kur'an'daki "büyük günahların tamamı" toplumsal yaşantıyı sekteye uğratacak şeylerdir. misal en babasıdır "kul hakkının günahı" neden peki? bir adam benim hakkımı yerse, yemeye yeltenirse nazik tabirle bundan rahatsızlık duyar, kaba tabirle "sikerim yapacağın işi" der ve kendi adalet mekanizmamı işleme alırım yaşadığım olay karşısında. ve bu durumda da toplumsal hayatı düzenlemenin, dinin işlevleri arasında olduğunu pekala söylemek mümkün.
ancak; gene de bütün şaşkınlığımı kuşanarak bakıyorum bu savın öncüleri ve temsilcilerine. sen kim olarak ve hangi sıfatla dışarıdan baktığın bir insanın inançlarını sorguluyor, yerine göre yargılıyor ve hatta bu konuda hüküm veriyorsun? gizliden gizliye yukarı ile iletişim halinde misin? vahiy mi geliyor? yok öyle hikâye... o zaman çıkıp başka birisi de der ki "bk partiye oy vermek insani gerekliliktir." ve mantıken insan olmayana dini mükelleflik hiç bir hak dinde yoktur.
velhasılı "bitaraf olan, bertaraf olur" savının, geçmişteki savunucuları tarafından ortaya atılmış, yutturulmuş ve ileriye dönük baktığımızda yutturulmaya devam edeceği kati olan hükümdür.
şurada biraz anlatmaya çalışmıştık bu tutum içerisindeki gafil/gureba kesimi:
(bkz: götünden fetva uyduran insan)
