küçükken anne babanın, çocuğu konuşurken veya bir şeyler hakkında soru sorarken susturması veya azarlaması gibi nedenlerdir.
türk aile yapısında nedense böyle bi bok var. ilerde anne olduğumda çocuğum, saçma da olsa bi konu hakkında fikir belirtirken "şşt! sus bakiim sen. sen ne anlarsın bücür? kes sesini. hadeee hade bakiim odana sen büyüklerin lafına karışma" demeyeceğim. and içiyorum hatta. kime sus diyorsun lan sen? susmuyorum. benden önce doğmuş diye benden mantıklı konuşuyor sanki herkes. saçmalığa bak.
bazılarının da ters teper. kendini ifade etmesi kısıtlanan çocuk çirkefleşir. diline vurur. konuştukça konuşur. yanlış anlaşılma korkusu oluşur. geveze olur. çocukken her seferinde susturulan ve diyeceği içinde kalmış insanda, ilerde bir konuyu anlatırken çok öncesinden anlatma ve kendini doğru şekilde ifade etme takıntısı başgösterir.
diyeceğim şu ki; kendini ifade etmekte zorlanmanın en büyük sebebi çocuklukta yaşanan ortama ve büyüklerin saçma hareketlerine bağlıdır.
başka nedenler de olabilir. küçükken sürekli olarak taciz edilen, tecavüze uğramış, tehdit edilen insanlar da ne yazık ki ilerleyen zamanlarda kendilerini ifade etmekte ve toplum içine karışıp iletişim kurmakta zorlanırlar. hatta psikolojik destek alabilirler bu konuda.
büyüklere saygı küçüklere sevgi duyma olayı kadar saçma ve bok bi olay görmedim. niye abi? neden benden önce doğmuş diye birisine karşılıksızca saygı duyayım? saygı kazanılacak bir harekettir. bedavadan niye saygı duyayım?
benden büyüklere sevgim sonsuzdur ama anne babam da olsa bana saygı duyduğu kadar saygı duyarım. çocuğum olursa da böyle olacak. böyle bi bencillik görmedim ben yemin ederim.
